Zgodnie z przepisem art. 56 § 1 k.r.o. jeżeli między małżonkami nastąpił zupełny i trwały rozkład pożycia, każdy z małżonków może żądać, ażeby sąd rozwiązał małżeństwo przez rozwód.

W myśl art. 56 § 2 k.r.o. mimo zupełnego i trwałego rozkładu pożycia rozwód nie jest dopuszczalny, jeżeli wskutek niego miałoby ucierpieć dobro wspólnych małoletnich dzieci małżonków albo jeżeli z innych względów orzeczenie rozwodu byłoby sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Przepis art. 56 § 3 k.r.o. stanowi, iż rozwód nie jest również dopuszczalny, jeżeli żąda go małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia, chyba że drugi małżonek wyrazi zgodę na rozwód albo że odmowa jego zgody na rozwód jest w danych okolicznościach sprzeczna z zasadami współżycia społecznego.

Na postawie art. 56 § 1 k.r.o. wyróżniamy jedną przesłankę  pozytywną orzeczenia rozwodu, tj. zupełny i trwały rozkład pożycia małżeńskiego, oraz trzy negatywne przesłanki, tj. sprzeczność rozwodu z dobrem wspólnych małoletnich dzieci małżonków, sprzeczność z zasadami współżycia małżeńskiego, oraz żądanie orzeczenia rozwodu przez małżonka wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego.

Rozkład pożycia małżeńskiego jest zupełny, jeżeli ustały więzi fizyczne, duchowe i gospodarcze małżonków.

Zgodnie z orzecznictwem sądowym rozkład pożycia małżonków jest trwały, jeżeli opierając się na zasadach doświadczenia życiowego możemy przyjąć, że powrót małżonków do wspólnego pożycia nie nastąpi.

Roszczenia majątkowe (alimenty, eksmisja współmałżonka, podział majątku wspólnego) są oderwane od wyżej wskazanych przesłanek, i można stwierdzić, że stanowią one następstwo rozwiązania małżeństwa.